Zoveel herinneringen

Ik zie een foto uit 16 maart 2021 voorbij komen en gelijk dwarrelen er allemaal herinneringen naar boven. Delphi hield van schootzitten en wanneer ze weer wat rust in haar gespierde lijfje had, dan sprong ze op mijn benen. Om de afstand tussen mijn schoot en hoofd te overbruggen, klom ze via mijn armen naar boven en ging ze er van uit dat ze werd ondersteund.

Wat heb ik toch vaak met haar op schoot gezeten. Gebrom en gespin klonk in mijn oren, het resoneerde in mijn hart, oogjes die me tevreden aankeken en een lijfje dat helemaal tot rust kwam. Lang duurde dat soort knuffelsessies niet: na tien minuten vond ze het tijd voor wat anders. Dan sprong ze net zo energiek van mijn benen af, als ze er opgeklommen was. Een paar seconden later, ze heette niet voor niets de witte tornado, lag ze in het klimtoestel of was ze bij Joep in de mand gekropen. Ze had altijd haast en nu begrijp ik waarom.

Delphi heeft alles uit het leven gehaald wat er in zat en tegelijkertijd vele harten veroverd,  zo ook die van mij. Gelukkig heb ik de foto's nog, heel veel foto's. 

#dierbareherinneringen #mainecoonkwartet