Levendige herinneringen

Nu de krokussen in bloei staan, denk ik automatisch aan Delphi en Joep die graag in de tuin zaten om de bloemen te bewonderen. Ze vonden het heerlijk om zich te koesteren aan de warme zonnestralen en het deerden ze niet dat de aarde koud was.

Voordat Duke tegenwoordig de tuin in loopt, zit hij eerst een tijd bij de keukendeur en speurt zijn territorium af. Nu is er geen Joep meer die dat doet en met een knikje toestemming geeft aan Duke dat de tuin veilig is. Tegenwoordig loopt Duke parmantig, met opgeheven staart, de eerste twee meter over het terras. Daarna zakt zijn staart naar beneden, wanneer hij verder de tuin in loopt. Nu moet hij het zelf doen. En dat kan hij ook. 

Nu zien we Duke rechts achter de berging in de tuin zitten; het is de plek waar Delphi altijd zat.

Hij kijkt daar lang en veel om zich heen en gaat daarna naar z'n 'oude' plek, onder de struiken links achterin de tuin.

Voorlopig komen hier geen kittens in huis. Eerst moet het stof van rouw en verdriet neerdalen en daar hebben wij, de blikopeners, maar ook Duke en Puck, tijd voor nodig. Terwijl ik dit stukje schrijf, ligt Duke op mijn schoot en likt mijn tranen weg. Hij vindt het maar niets dat er verdriet is en hij doet zijn uiterste best om mij blij te maken. Nu moet hij dat alleen doen; mij troosten. Troosten kan Duke heel goed, want dat heeft hij van Joep afgekeken. 

De bestaande patronen zijn aan het veranderen en dat is confronterend en verdrietig, maar ook interessant en prachtig. 

Herinneringen zorgen ervoor dat onze geliefden levend blijven.

Een mooie herinnering van twee jaar geleden van Delphi is te lezen op: Uit de kast komen