Weet je nog

 

We zeggen het nog heel vaak: 'weet je nog ....' en dan vertellen we elkaar verhalen over Delphi. Over haar schattige korte staartje dat ze tegen je aansloeg om contact te maken. Haar ongebreidelde energie, werkelijk ze kon reclame maken voor een bekend batterijmerk. Slapen, dat was voor watjes. Ze sliep eventjes, keek dan weer op en als er iets leuks gebeurde, dan wilde ze dat eigenhandig bekijken. Ze zat graag op schoot en sliep dan kort en diep. Bij het wakker worden keek ze ons aan met die prachtige pretoogjes 'wat gezellig zo' en kroop dan op de andere schoot, en weer terug. Na een kwartiertje rusten kon ze er weer tegen aan en kletste ze met Duke, joeg Puck de stuipen op het lijf en kroop vervolgens bij Joep in de mand om daar weer te slapen. 

Ons huis zag eruit als een dierenwinkel: overal lagen tunnels, speeltjes, kussens, mandjes en die gebruikte ze allemaal. In de winter speelde haar leven zich binnen af en lag ik regelmatig op mijn knieën speeltjes weg te schieten of verstoppertje te spelen achter de gordijnen.

In de zomer hielp het animatieteam ons om Delphi te vermaken. Talloze kikkers meldden zich belangeloos om haar een prettige middag te bezorgen. Het enige wat wij moesten beloven was om ze te redden uit de warme maag van Delphi. En zo geschiedde. Delphi rende achter de groene, kwakende kikkers aan en als ze, met opgeheven korte staart, ons de kikker liet zien, zorgden wij voor de beloofde reddingsactie. Maar ook de bijen en vlinders lieten zich vaak zien en ook al had ik ze verteld dat ik niet voor hun veiligheid kon instaan, toch zoemden ze boven de vlinder- en lavendelstruiken. 'Ooooh, wat zijn jullie mooi', riep Delphi dan, en sprong  ze de lucht in om een high-five te geven. De meeste insecten hebben deze begroeting overigens niet overleefd, helaas.

Delphi vond het ook heel leuk om zich te verstoppen. Haar bondgenoot Joep (die 11 jaar ouder was dan zij) zorgde voor een verstopplek en deed vervolgens de deur dicht. Als we in de gaten hadden dat er een spel werd gespeeld, deden we natuurlijk mee. Juichend sprong ze uit de keukenkast 'jullie hadden mij bijna niet gevonden'. Ze kroop ook wel eens, slaapdronken, uit de kledingkast met de mededeling 'dat het wel heel lang duurde , volgens mij is het nu nacht'. Het was nooit saai met deze spierwitte dame.

In december 2023 werd ze ziek, doodziek en we moesten haar laten inslapen. Precies een week later moesten we ook haar grote vriend Joep laten gaan. Dat was hartverscheurend en ik heb nog steeds tranen in mijn ogen als ik aan die periode denk. 

Het leven gaat door. We moesten een nieuw evenwicht vinden met Puck en Duke en na een paar maanden merkten we dat het goed was om weer een kitten in huis te nemen. Het werden er twee: Dottie en Daisy. Beiden spierwit, met een zwarte staart en zwart/wit koppie.

Nog altijd vieren we de geboortedag van Delphi op 7 juli. Ze veroverde vele harten, wond iedereen om haar poezelige pootje, zorgde voor een glimlach op vele gezichten en positiviteit in het leven. Ik denk er over na om haar postuum voor te dragen voor de Nobelprijs van levensvreugde omdat ze zoveel plezier en liefde heeft gegeven. Mocht het zover zijn, dan laat ik het jullie weten.