Iets met de Dierenbescherming

Temperatuurkaart 1 juli 2025 om 17:30 uur

Deze week gaat de boeken in als WARM. Er worden hitterecords gebroken en op alle nieuwssites is er informatie te vinden over de tropische temperaturen. Dit alles hebben onze katten niet in de gaten. Zij nemen het weer zoals het komt: is het koud, dan liggen ze op een kleedje en rollen ze zich op, als het warm is, dan strekken ze zich uit op een koele ondergrond.

Nu is er een groot verschil tussen het gedrag van onze senioren en junioren. Puck en Duke gaan 's ochtends vroeg even naar buiten en na een tijdje lopen ze de koele woonkamer binnen. 'We gaan vanavond wel weer naar buiten', roept Puck en verdwijnt naar de zolder. Duke ligt in het klimtoestel en slaapt daar alsof hij de mannelijke Sneeuwwitje is. Als hij wakker wordt, dan laat hij zich uit het klimtoestel zakken en wandelt rustig naar de schoot van één van zijn blikopeners en na verloop van tijd loopt hij rustig terug om weer te slapen.

Hoe anders is dat met de junioren. Ze draven 's ochtends om 07.00 uur de tuin in als ze hebben gegeten en willen het liefste de hele dag in de tuin blijven liggen, spelen, jagen en slapen. Als de zon grote delen van de tuin bereikt heeft, pakken we de dames op en nemen ze mee naar binnen. Met een UV index van 8 is de kans op verbrande neuzen en dito oren heel groot. Binnen aangekomen eten ze nog wat en willen dan weer naar buiten lopen. Vragend kijken ze mij aan: 'mag ik naar buiten alsjeblieft', maar de deur blijft dicht. Dit alles gebeurt miauwend in alle toonhoogten (Dottie) en piepend (Daisy). Een paar minuten later lopen ze, zwaar teleurgesteld, de trap op en gaan samen op bed liggen. Een kwartier later loop ik zachtjes de trap op en hoor ze smoezen.

'Ik vind dit super oneerlijk, we zijn al maanden opgesloten in de kamer', piept Daisy.
Ik zie Dottie knikken.
'We worden tegen onze zin opgesloten! Accepteren we dat?'
Dottie fronst haar wenkbrauwen en haalt haar schouders op en vraagt: 'wat moeten we doen.'
Ik zie dat Daisy zich op het matras omrolt en bijna van het bed valt en zucht: 'misschien moeten we bellen met een instantie'. 

Ik loop de kamer binnen en zie dat de dametjes mij vragend aankijken. 'Ik kan de Dierenbescherming bellen en vertellen over de verschrikkelijkheden wat we jullie aandoen', stel ik voor. Ze knikken en kijken naar de telefoon die ik in mijn hand heb. 'Ik zal ze uitleggen wat we de situatie is en jullie mogen meeluisteren oké' en ik draai het nummer. Een vriendelijke dame neemt de telefoon op en ik vertel de reden waarom ik de dametjes heb opgesloten. 'Mag ik ze privé spreken', vraagt de vriendelijke dame en ik kijk Dottie en Daisy aan. Ze knikken enthousiast en ik loop de slaapkamer uit. Beneden hoor ik miauwgeluiden in alle toonhoogten (Dottie) en piepgeluiden (Daisy) en de kalme stem van de vriendelijke dame. Na een half uur is het stil geworden en ik loop voorzichtig naar boven. 

'We blijven voorlopig nog maar even hier', zegt Dottie vanuit het klimtoestel. 'Die mevrouw aan de telefoon heeft ons uitgelegd dat opsluiten iets anders is dan wat er nu aan de hand is, fluistert Daisy. Beneden aangekomen vraagt de andere blikopener wat er toch allemaal aan de hand is. Mijn antwoord: 'iets met de Dierenbescherming' heeft enige uitleg nodig. 

Een uur later komen de dametjes weer tevoorschijn: 'mogen we weer naar buiten, nu kunnen we in de schaduw rondlopen', zegt Dottie en knikt naar Daisy. Ik doe de deur open en de dametjes draven de tuin in. Ze mogen weer dartelen, rennen, draven en jagen. Al hun problemen zijn voorbij.

Ik ben benieuwd wat voor gesprek we morgen hebben, want dan wordt het ook weer warm. Wordt vervolgd dus.