Interview met Duke - deel 2

Het vorige interview met Duke is alweer van een paar maanden geleden en het leek mij leuk om weer opnieuw met hem van gedachten te wisselen. Het is een zonnige nazomerdag in september en we spreken af in de tuin. Duke ligt op dikke kussens (niet op Puck) en hij ligt er rustig bij. Zelf zit ik op mijn hurken, zodat dit gesprek op ooghoogte plaatsvindt. 

'Nou Duke, ik heb de afgelopen maanden aan sport gedaan door een paar keer per dag een zandzak op schoot te leggen en ik ben redelijk afgetraind, al zeg ik het zelf. Kom maar op schoot liggen als je wilt'.

'Ik blijf lekker op mijn kussen liggen lieve interviewster en houd mijn ogen dicht, want ik pak mijn rust wanneer ik maar kan'. 

'Vertel daar eens wat meer over Duke, waarom pak jij je rust? Is er iets gebeurd of ben je ziek geweest?'

'Ja, ik ben binnenste buiten gekeerd omdat ik me echt niet lekker voelde. Ik had teveel geluierd in het kattenpension, me amper bewogen. Er lag een lekker kussen buiten op de vloer en daar vanaf kon ik alle vogels zien die voorbij vlogen, mensen bekijken, dieren in de gaten houden en dat soort dingen. Ik had niet eens de behoefte om te bewegen, laat staan veel te springen. Ik had best veel pijn toen ik thuis kwam en toen hoorde ik bij de dierenarts dat mijn spiermassa was afgenomen. Geen idee wat dat betekent, maar ik kreeg een prik met anabolen steroïden. Dat krijgen bodybuilders ook als ze er om vragen. Ik kreeg het gewoon.'

'Zo Duke, dat moet heftig zijn geweest. Ik hoorde van je blikopeners dat je niet goed tegen de pijnstilling kon en dat je nu andere krijgt. Gaat dat goed? Heb je nog pijn?'

'Ik heb nergens last van hoor. Ik krijg twee keer per dag lekkere liquid met iets speciaals erin. Prima spul. In het begin werd ik er slaperig van, maar daar heb ik nu niet zoveel last meer van. Door de artrose kan ik niet goed meer springen, maar er staan hier kleine opstapjes in huis en nu kan ik overal bij. Niets aan de hand hoor'.

'Ik zie dat er een kitten door de tuin wandelt. Is deze verdwaald ofzo?'

'Oooooh, je hebt het over Dottie waarschijnlijk. Leuk beestje hoor. Heb je Daisy ook gezien? Twee weken geleden kwamen deze kleine wezens binnen. Ze zijn echt klein hoor, razend snel en ze zijn alleen maar aan het spelen en slapen. Oh ja, en aan het eten. Ze eten als slootgravers, en als ik een hapje mee wil eten, mag dat niet. Het schijnt speciaal kittenvoer te zijn.'

'Kan je een beetje met ze opschieten Duke? Het zijn andere huisgenoten dan Joep en Delphi dus ik kan me voorstellen dat je moet wennen'.

'Wennen? Aan wat moet ik wennen? Aan het feit dat er twee kleine wezens door het huis rennen? Dat ze plezier hebben om te spelen? Dat ze naar me toe komen en fluisteren dat ze me heel groot vinden, maar ook heel lief? Moet ik wennen dat ik nu altijd iets heb om naar te kijken? Ik kan uren naar ze kijken, want ze zijn erg grappig en leuk en lief en prachtig en ook erg klein. Mijn ogen vallen soms dicht en dan ben ik in slaap gevallen. Ze zijn echt heel leuk, maar dat moet je tegen niemand zeggen hoor, want anders vinden ze mij een watje  ...............zzzzzzzz...............................'.

Er klinken snurkende geluiden. Duke is in een diepe slaap gevallen. 

'Beste lezers, dit is dus het vervolg op het interview van zeven maanden geleden (interview 1). Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben voor Duke en dat ik het fijn voor hem vind, dat hij het zo naar zijn zin heeft met de twee kleine huisgenoten. Ik weet niet of ik nog een keer terug kom voor een vervolg, dus nu moet ik me gaan bezinnen wat ik moet gaan doen met al het trainingswerk van de afgelopen maanden. Ik denk dat ik me inschrijf bij een sportschool. Al die spieren die ik heb gekweekt met die zandzakken, hebben gezorgd voor grote dijbeenspieren, waar menig baanwielrenner jaloers op zou zijn. Dan ga ik de training die ik heb gedaan speciaal voor Duke, maar inzetten voor iets anders. Katten! Die doen echt waar ze zin in hebben.