Interview met Duke - deel 1

Stel je voor dat wij - mensen - kattentaal zouden verstaan en spreken, dan lijkt het mij zo leuk als Duke geïnterviewd gaat worden. Het gesprek zou als volgt kunnen lopen:

 

'Zo Duke, wat fijn dat ik bij je langs mag komen voor een gesprek. Ik heb al zoveel over je gelezen en gehoord. Ik benieuwd hoe je er in het echt bij zou zitten. Hoe gaat het vandaag met je?'

 

'Het gaat wel goed hier hoor. Kijk maar! Ik zal bij je op schoot springen, want ik hou niet zo van afstandelijkheid'. 

 

'Oeps, ik schrik ervan, je bent echt groot voor een kat. Ja, draai maar even op mijn schoot om een goede plek te vinden.'

 'Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr'

Dat is goed om te horen Duke. Hoe vind je het om samen met Puck in het huis te wonen? Is het niet saai zonder Joep en Delphi?'

 'Nou ja, eigenlijk wel en toch ook weer niet. In het begin had ik het niet zo in de gaten. Ik dacht dat ze in de tuin zaten en toen ik daar ging kijken, waren ze er niet. Toen ben ik naar boven gelopen om ze te zoeken, maar daar vond ik ze ook niet. Dat was gek, want wanneer wij verstoppertje speelden, dan kwamen ze altijd tevoorschijn als we gingen eten. Toen kreeg ik in de gaten dat ze niet meer kwamen. Volgens mij zijn ze ergens anders, maar ik weet niet waar.'

 'Ja, dat heb je soms Duke, dat katten ergens anders naar toe gaan. Heb jij nog plannen om weg te gaan?'

 'Soms wil ik ook weg. Weet je waarom? Dan wil ik op schoot zitten bij mijn blikopener, net zoals ik nu bij jou op schoot zit, en dan mag dat niet. Ik krijg dan te horen dat het de tiende keer op een middag is en dat ze ook wel eens gewoon, zonder mij, op een bank wil zitten. Op zo'n moment ben ik best verdrietig: ben ik dan zo veeleisend?'

 'Wauw Duke, wat eerlijk van je. Ik zie dat je tranen in je ogen hebt. Kom, ik sla even een dekentje over je heen.'

 'Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr'

 'Wanneer je zo verdrietig bent, wat doe je dan Duke?'

 'Dan ga ik meestal bij Puck liggen en soms mag dat wel en soms niet. Ze is zo lekker fluffy dat ik het super fijn vind om boven op haar te liggen: alsof ik op een dik matras lig. Maar dat mag niet van haar. Dan begint ze te snauwen en te brommen. De blikopeners halen mij dan van haar weg en leggen mij op een stoel neer. Dat vind ik zo belachelijk. Waarom? '

 'Nou ja, ik kan me zo voorstellen dat Puck het lastig vindt om negen kilo Duke op haar buik te hebben liggen. Zou dat het kunnen zijn?'

 'Zo zwaar ben ik nu ook weer niet. Vroeger lag ik altijd op mijn broers en zussen en zij klaagden toen ook niet'. 

 'Hoe zwaar zou je vroeger geweest kunnen zijn? Vijfhonderd gram? Anderhalve kilo? Dat is wel wat anders dan nu. Je bent nu groter dan tien jaar geleden'. 

 'Mmmmmmmmmmmmmmmm, daar wil ik even over nadenken. Mij zeggen al die getallen niet zoveel.'

 'Zeg Duke, ik wil je even van mijn schoot zetten, want mijn benen slapen. Ik ben niet gewend om zolang met een kat op schoot te zitten.'

 .................................., klikgeluid van het kattenluik weerklinkt door de woonkamer. 

 

'Het interview wordt over een paar weken vervolgd. Duke was zo verbolgen over het feit dat ik hem van mijn schoot af heb gezet, dat hij naar boven is gelopen. Hij heeft vanaf het overloop gemompeld dat ik eerst maar op training moest en dat ik daarna altijd terug mocht komen. Van zijn blikopeners kreeg ik het advies om tien keer per dag een zandzak van acht-en-een-halve-kilo op schoot te leggen en deze minstens een half uur te laten liggen.'