Dotje van een kat

De naam Dottie past precies bij haar. Ze is een lief katje, geduldig ook. Uren kijkt ze vanaf het gras of onder een struik naar waterjuffers die voorbij vliegen. Ze glimlacht naar de kwakende kikkers die zich onder de struiken verstoppen en soms besluit ze om vriendjes te worden. Dan loopt ze met een kikker in haar bek naar haar zus en samen spelen ze dan met hun groene vriendje. De kikker vindt dat niet zo'n goed idee en springt snel weg als het even kan. 

Toen ze net bij ons was, sprong ze vaak even op schoot om te knuffelen; dat doet ze bijna niet meer. Ze heeft het druk, heel druk. Alles is interessant en ze heeft een grote vriendenkring om zich heen verzameld die ze in de tuin ontmoet. Daar zit ze dus graag, op schoot, dat is iets voor straks, voor later als ze oud is. 

De laatste dagen is het zulk zonnig lenteweer, dat ze in de tuin woont en ze komt alleen naar binnen om te eten, te kijken of wij er nog zijn, om naar de kattenbak te gaan of om even te slapen in het klimtoestel. Als ze verkwikt, verzadigd en uitgerust is, rent ze naar buiten, ondertussen kijkend of alles hetzelfde is. Vanochtend trof ik haar zó aan. Met haar voorpootje iets opgetrokken wachtte ze op mij, terwijl ik foto's nam. Daarna liep ze de tuin in, naar haar gevederde en kwakende vrienden. 

Een dot van een katje dus.