Deuren

Dottie was gisterenavond opgesloten in de slaapkamer. Ze hoorde haar naam roepen, maar ze kon de kamer niet uit. Ze hoorde haar zusje door de woonkamer galopperen, maar zij kon niet meedoen. Ze hoorde brokjes rammelen in de bakjes, maar ze kon niet naar beneden. Wij waren ondertussen nieuwsgierig waar Dottie was. Niet in de tuin, niet in de woonkamer, niet op zolder of de werkkamer. Tijdens het vullen van de bakjes liep de andere blikopener naar de slaapkamer. Daar zat Dottie. Ze zat in de deuropening met een blik 'waarom hebben jullie mij opgesloten, wat heb ik gedaan'. Ze rende naar beneden en een paar seconden later zat zij gulzig te eten van haar natvoer en de brokjes. Ze was weer bij haar zusje en tante en oom. Alles was goed.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit niet het enige voorval is geweest: heel soms sluiten wij katten op. Gelukkig kunnen we de voorvallen op de vingers van twee handen tellen, dus het valt mee in negentien jaar tijd. We doen het niet expres natuurlijk. Vaak sluipt de kat in kwestie heel zachtjes de ruimte binnen waardoor wij de kat niet in de gaten hebben en de deur dichtdoen. Dan kan het voorkomen dat de kat in de bijkeuken zit; dit hebben Puck, Duke en Joep meerdere malen meegemaakt. Door hard te mauwen wisten wij dat er weer een kat was meegelopen. Wat te denken van de keukenkast. Joep maakte deze open en liet dan een andere kat de kastruimte ontdekken. Delphi en Duke hebben vaak voor klopgeest gespeeld.

Drie jaar geleden heeft Delphi bijvoorbeeld een nacht doorgebracht in de kledingkast. Ze was 's avonds in de doos met sokken gaan zitten en de blikopener had dit niet gezien. Nadat de schuifdeuren dicht gingen, dacht Delphi 'hè wat donker, ik ga maar slapen'. In de ochtend hebben we haar bevrijd. Het complete verhaaltje kan je lezen in de blog: een rustige nacht.

Het gekste wat we ooit hebben meegemaakt dateert uit 2009, alweer zestien jaar geleden. We hanteerden toen al het open-deuren-beleid met uitzondering van de kleine kamer waar winterkleding en schoenen opgeborgen worden. De deur had 's avonds waarschijnlijk op een kier gezeten en Spot, Beau en de toen nog kleine Joep hadden dit opgemerkt. Giechelend en grinnikend hadden ze zich voorzichtig door de kleine opening gewurmd en zaten in de kamer te snuffelen aan kleding en schoenen. De deur is door één van ons dichtgedaan (oké, de vrouwelijke blikopener) en na een rustige nacht hoorden wij 's ochtends zacht gemauw. We keken in de slaapkamer: geen katten. We liepen naar beneden, geen katten, liepen weer naar boven en deden de deur van de kledingkamer open: daar zaten drie katten op een rij ons heel verontwaardigd aan te kijken: 'hoe we het lef hadden gehad om hun op te sluiten'. We hebben ze uiteraard uitgebreid geknuffeld (dat lieten ze toe) en we hebben daarna een uitgebreid ontbijt voor ze gemaakt. Na een kwartier was het leed geleden. Je begrijpt dat ze nooit meer een pootje in de kledingkamer hebben gezet, want één nacht was lang genoeg.

We overwegen om de katten een smartwatch te geven zodat ze ons kunnen bellen als ze toch weer opgesloten worden. Daarom hebben we vanochtend geoefend met de smartphone. Ze snuffelen aan het scherm en kunnen de sneltoets niet activeren. Daar ligt de oplossing dus niet. Het enige wat ons te doen staat, is goed kijken en luisteren voordat we een deur dicht doen. Dus ..