Kerst 2023 - Kerst 2024

Wij zitten thuis met 1ste kerstdag. De reden is eenvoudig: één van de blikopeners is herstellende van een longontsteking en dan doe je vanzelf rustig aan. Duke ligt nu in de tv-kast, Puck in de andere. Het klimtoestel is werkelijk veelzijdig qua ligplekken. Dottie slaapt in de vensterbank met haar ogen open. Ze wil de wereld om haar heen wel een beetje in de gaten houden en zo doet ze twee dingen in één. Haar zus ligt buiten op de houten stoel, de wind waait door haar vacht en ze opent haar ogen als ik even bij haar kijk. Over een paar uur is het weer kabaal-tijd en zullen de zusjes door het huis rennen achter denkbeeldige prooien aan. Puck blijft liggen waar ze ligt, kijkt knikkend toe en vindt het allemaal goed. Duke zal af en toe oversteken van het klimtoestel naar de bank en weer terug.

De sfeer is ontspannen: de katten zijn happy en hersteld van de operatie (Dottie en Daisy) en Duke reageert goed op zijn medicatie voor galblaasontsteking. Met Puck hebben we eigenlijk geen problemen - ik klop het even af - en zij is haar gewone zelf. Wij - de blikopeners - zullen rustig aan doen met het eten en lezen in een tijdschrift terwijl er kerstliedjes door de tuner schallen.

Hoe anders is dit ten opzichte van vorig jaar?

Op 18 december 2023 moesten wij Delphi laten inslapen na een heftig ziekbed. Na drie-en-een-half-jaar tornado spelen, was ze uitgeraasd. Jankend zaten wij bij haar, ondertussen lieve woordjes fluisterend, om haar tot het laatste toe bij te staan. Op 25 december 2023 deden we hetzelfde bij Joep. Onze clown, babbelkont, mentor van het kwartet, was zo ziek, dat wij de beslissing namen om hem uit zijn lijden te verlossen. Thuis aangekomen keken Duke en Puck ons nieuwsgierig aan: 'wat er toch aan de hand was'. Puck was snel gewend aan de nieuwe situatie en ze vond het wel prettig. En rustig. En ontspannend. Duke daarentegen wist niet meer wat hij moest doen. Hij had overal gezocht, geluisterd, gekeken, gevoeld, maar hij kwam ze nergens tegen. Hij was veel op zolder te vinden en buiten in de tuin. Wanneer hij klaar was met zijn dagelijkse zoektocht wilde hij graag op schoot zitten. Even aandacht krijgen, warmte voelen en geknuffeld worden. Na vijf maanden begon hij te wennen aan de nieuwe situatie en hij begon weer wat babbels te krijgen en kreeg zijn bravoure weer terug. 

Eerlijk gezegd zaten wij ook met een brok in onze keel voor ons uit te kijken. 'Wat is het klimtoestel toch groot voor twee katten', zei ik. De andere blikopener maakte dagelijks braaf alle vier de kattenbakken schoon, want om er nu één of twee weg te doen, dat konden wij niet over ons hart verkrijgen. We vonden het stil in huis, schoon, rustig en ook wel een beetje saai. Daar konden Duke en Puck niets aan doen, zij deden zoals ze altijd deden, maar hun karakter viel nu juist erg op nu de druktemakers weg waren. Alles herinnerde ons aan vroeger: 'weet je nog dat Joep?' en dan kwamen alle verhalen. 'Toen Delphi hier kwam, toen ...' en daar kwamen de volgende anekdotes. Dozen met zakdoeken hebben onze tranen gestelpt als het verdriet ons als een vloedgolf overspoelde. 

Toch maar op vakantie in het voorjaar. Een weekje weg naar het Oosten van het land. De katten in het dierenpension gedroegen zich als vanouds en wij konden de situatie even achter ons laten. Nieuwe omgeving, andere mensen, even geen huisdieren, gewoon even niets. Een paar maanden later vertrokken we naar Schiermonnikoog. Twee weken lang uitwaaien op ons favoriete eiland. We keken naar de blauw/grijze luchten, de vele regenbuien die over het eilanderhuis voorbij trokken, we genoten van de zee en stonden blootvoets te genieten van de koude schuimige zee. 

Thuis aangekomen bleek dat Duke het zich wel heel makkelijk had gemaakt tijdens onze afwezigheid. Hij had twee weken lang op een matras gelegen en genoten van het niets-doen. Onze eigen Garfield was, zonder dat wij het wisten, op retraite gegaan en had aan zijn innerlijke zelf gewerkt. Hij was super relaxed, maar liep slecht. Verlies aan spierkracht? Iets anders? Hij ging door de medische molen en uiteindelijk bleek dat hij een ontsteking had aan zijn galblaas. Dat zorgde ervoor dat hij pijn had maar ook dat hij zo misselijk als een weet-niet-wat was. Onze dierenarts, een topper van een vrouw én enorm dierenliefhebber, heeft op haar geheel eigen wijze gekeken wat wel mogelijk was en stelde een bijzonder medicijn voor. En laat deze nu werken!  

Er ontstond ruimte voor een nieuw klein, harig wezentje. We hadden gekeken bij een nest met Maine Coon Kittens en we keken verliefd naar de zes kittens: Roman, Ozzy, Sparky, Wildy, Dottie en Daisy. Wie te kiezen? Op aanraden van de fokker kozen wij voor Dottie. Een prachtig diertje met kleine puntjes op haar vacht. Blij zaten we 's avonds op de bank en vertelde ons verhaal aan Puck en Duke. De laatste luisterde met oprechte interesse en snoof aan onze handen en benen om de nieuwe geuren in zich op te nemen. Puck was minder nieuwsgierig: ze rook en wendde haar kop af. Ook wel duidelijk.

Gezien de lichamelijke conditie van Duke twijfelden we ook: moesten we nu wel of geen kitten nemen? Dottie zou in een mum van tijd achter Duke aan hollen en of zijn lijf dit nu echt aankon? De blikopener stelde voor om twee kittens te nemen, dat zou Duke echt ontlasten. Hij overlegde met de dierenarts en belde vervolgens naar de fokker: 'of we ook Daisy mochten hebben'. 

We hebben de dametjes nu vier maanden in huis en zij huppelen, rennen, spelen, eten, slapen en knuffelen nu vier maanden in ons huis. Hoe ze de eerste dagen in ons huis hebben ervaren, lees je in het verhaal Zeven weken later.

Inmiddels zijn de dames op show geweest (afspraak met de fokker) en een paar dagen later gesteriliseerd. Och, jongens, wat een gedoe was dat. Ze moesten in een warme ruimte verblijven waar ze rustig konden herstellen. Dat hebben ze de eerste uren zeker gedaan, maar vervolgens hebben ze de hele werkkamer van boven tot onder onderzocht: van laag tot hoog over boekenplanken gelopen, boeken weggeschoven, schilderijen van de muur getikt, mauwend voor de deur gezeten 'of ze even naar buiten mochten' en meer van dat soort dingen. Hoezo rustig aan doen? Bij de wondcontrole bleek dat bij Daisy alles goed was, maar bij Dottie was dat niet het geval. Ze heeft wekenlang een schattig rompertje aan gehad, ze heeft zelfs een kraag om gemoeten, want ze wilde de wond zo goed schoonhouden, dat deze elke keer opnieuw ontstak. Maar na veel goede zorgen van de dierenarts is ze hersteld. Nu draaft ze als een blij veulen door het huis en in de tuin, vergezeld door haar zus. 'Waarom was je zo aan het poetsen? Daarom moest je dat stomme pakje constant aan. Ik vond het wel saai zonder je hoor', vertelde Daisy en daar kon Dottie alleen maar van blozen.

En nu zijn we dus aanbeland op 1ste kerstdag. Buiten is het donker, het miezerregent en door de speaker klinkt kerstmuziek. We eten vanavond aan tafel en zullen hoogst waarschijnlijk een paar keer een kat op de grond moeten zetten, een speeltje weggooien (geen kat) en na afloop krijgen we een paar katten op de bank, die ons gezelschap willen houden. 

In onze herinneringen nemen Joep en Delphi (en alle andere katten) een bijzondere plek in. We kijken af en toe naar hun foto die op de muur hangt en glimlachen om alle avonturen die we met hun beleefd hebben. Het was geweldig en we hadden het niet willen missen. Dottie en Daisy zullen ongetwijfeld voor veel avontuur zorgen, samen met Duke en Puck. Hoe anders kan een kerst een jaar later aanvoelen.

Wij wensen iedereen goede dagen toe. Om Daisy te citeren: 'een purrrrfect Christmas'.