Youngmaster Duke doet zijn intrede

Vandaag is het tien jaar geleden dat Lunar Corvedale ter wereld kwam, want dat is Duke's officiële naam. Ik weet nog goed dat ik een bericht op Facebook van de Cattery las (waar Joep en Puck ook geboren zijn) en dacht: 'ach, wat leuk, een nestje met kittens op Valentijnsdag', en ook 'ik ga niet kijken, want anders ga ik voor de bijl!' Week na week zal ik de schattigste foto's voorbijkomen en ik smolt ter plaatse. Uitnodigingen om te komen kijken, heb ik manmoedig afgeslagen. Toen alle zeven kittens nieuwe blikopeners gevonden hadden, toen pas durfde ik een bezoekje te brengen en genieten van de schattige, pluizige, vrolijke kittens. Wat waren ze lief!

Hoe Duke dan toch in huis is gekomen? Dat gebeurde vijf maanden later en daar gaat dit verhaal over. 

Het is 28 juli 2014 en deze dag begint als elke nieuwe dag. We gaan naar het werk, eten buiten in de tuin en kijken hoe de katten op jacht gaan naar kikkers, padden en vliegjes. Maar ’s avonds gebeurt er iets onverwachts. Ik krijg een bericht van Monique van de cattery: dat er twee kittens zijn teruggekomen omdat de vorige blikopener er niet goed voor kan zorgen. Monique kijkt waar de kittens opnieuw geplaatst kunnen worden en ze vraagt of wij interesse hebben. Nu wil het geval dat wij een paar weken daarvoor al op bezoek waren geweest bij de cattery om de zeven lieftallige, maar vooral ondeugende Valentijnskittens te bewonderen, die allemaal al voorzien waren van nieuwe blikopeners: een veilig moment om even langs te gaan en de kittens te knuffelen. 

Tja, wat doe je als je zo’n bericht krijgt? Langsgaan natuurlijk. Een dag later zitten wij in de tuin van de cattery. Nog geen minuut later springt Duke op mijn schoot en ik merk aan alles dat hij erg gespannen is. Ik vraag me in stilte af waarom hij bij mij op schoot springt. Na een kwartier ligt hij als een dweil op mijn benen: zijn kop bungelt aan de rechterkant van mijn benen en zijn achterpoten en staart aan de linkerkant. Voor hem was het duidelijk en voor mij ook: youngmaster Duke heeft ons uitgekozen. 

Maar het duurt nog even voordat hij daadwerkelijk stappen in het huis zet. Joep is namelijk geopereerd en loopt met een kap om zijn hoofd. Daar is Beau zó van geschrokken dat hij Joep als een indringer beschouwt: hij sist en slaat met zijn klauwen naar Joep. En Joep kijkt beteuterd naar zijn maatje: ‘herken je me niet? Ik ben het, Joep!’, maar Beau is niet voor rede vatbaar. Deze situatie duurt al een paar dagen en de spanning is om te snijden. Joep woont in de woonkamer en op de 1ste verdieping terwijl Beau op zolder zit. Puck probeert de boel bij elkaar te houden en zit om de beurten bij Beau en Joep en probeert ze op andere gedachten te brengen: ‘jongens, doe normaal. Jullie zijn zulke goede vrienden. Word nu toch weer vriendjes. Ik vind dit niet leuk zo’. 

Uiteindelijk leggen ze het bij. Beau herkent Joep zonder kap en Joep is zo blij dat Beau weer aardig voor hem is. Iedereen slaakt een zucht van opluchting, want nu kan Duke zijn entree maken.

Op 30 augustus loopt Duke nieuwsgierig door onze woonkamer. Hij heeft ook speeltjes meegenomen, brokjes en een dekentje uit de cattery. Hij snuffelt aan de bank, krabt aan de krabpaal en wandelt dan opgewekt naar de andere katten om ze te begroeten: ‘hoi, ik ben Duke en wie ben jij?’. Hij is eindelijk thuis.

Dit verhaal komt uit het boekje 'Een blik in het leven van het Maine Coon Kwartet' dag in 2021 is verschenen.